Պատշգամբից վար` երկիրս է «վարի գնում»

Վերգետնյա անցումը, ըստ էության, կամուրջ է, կապում է Շիրազի անունը կրող փողոցը մայրուղուն, ապահովում է 15-րդ թաղամասի բնակչության խաղաղ անցումը դեպի կանգառ։ Կամուրջը լռել գիտի, այսինքն, ըմբռնումով է մոտենում շինիչ ծրագրերին։ Կամուրջը կամարվեց 2011-ի աշնանը։ Գողտրիկ աստիճանները բազալտե` աջից և ձախից ուղեկցում էին անցուղի։ Աշո՜ւն էր խնկաբույր, թթենին յուր խենթուկ տերևներն էր շաղ տալիս և կանաչ հով անում անցորդին։ Կամրջի անցուղին սալապատվեց դեղնագույն սալիկներով, չքնաղ ներդաշնակություն կազմելով թթենու կանաչագեղ փարթամության հետ։

Աշնան վերջերին թթենու դեղնակարմիր տերևներն էին բարի ճանապարհ մաղթում մեզ։ Առաջին անձրևների հետ «բարի ճանապարհը» մի քիչ չարացավ։ Զի սալերը, պարզվեց, քիչ ու միչ սայթաքուն էին, այսինքն, պլստում էինք մեծից փոքր, երբ անձրևը ջրում էր անցուղին։ Եկավ առաջին ձյունը։ Մորեմերկ թթենին պատսպարվեց ձյան ապահով ճերմակի տակ և խռովկան նորահարսի պես կտրվեց աշխարհից։ Մնացինք մենք և կամուրջը։ Կամուրջը վրիժառու գտնվեց (հավանաբար, թթենու հանդեպ մեր սերն էր պատճառը) և վիժեցրեց մեր խաղաղ երթը, սալահատակը սայթաքուն էր, ինչպես գեղասահքի սառցադաշտը։ Բնականաբար, մենք սահում էինք, սայթաքում, գլուխ ու կող կոտրում, ուղևորվում բուժկայան, հասկանալի է` վիրակապվելու։ Հաջորդ ամռանը կամրջաշինարարները սալահատակը փոխարինեցին ասֆալտով։ Անվտանգությունն ապահովվեց, բայց մի տեսակ կորավ հետաքրքրությունը։ Եվ, խնդրեմ, կամուրջը լռեց-լռեց և բացեց յուր վրիժառու դեմքը։ Արդեն երկու տարի է` կամուրջը չի մաքրվում, աղբոտվել է, ժանգապատվել, լամպերն էլ վաղուց շարքից դուրս են եկել։ Անշուշտ, որոշակի գումարներ են հատկացվում կամրջի պահպանման համար և կորչում «անհայտ» ուղղությամբ։ Իսկ կամրջին անմիջապես կից կանգառում անհետացել է աղբամանը։ Այսպիսով, կանգառն ու կամուրջը հակասանիտարական մրցույթի մեջ են։ Այս ամենին քաջատեղյակ են պատկան մարմինները։ Քաջատեղյակ են և քաջասրտորեն լռում են։ Իսկ որոշ գումարներ, հասկանալի է, անհետանում են ոմանց գրպաններում։
Մի խոսքով, երկու տարի առաջ շահագործված կամուրջը Շիրազի փողոցում 102-ամյա զառամյալի տեսք ունի։ Բայց ամենաուշագրավը գիտե՞ք որն է. այս համատարած աղբի մեջ ծաղիկներ են ցանել և զարմանալի հոգատարությամբ խնամում են։ Ի՞նչ կարող ես անել, սա հերթական մայրագյուղային ցնցակաթվածն է։

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Էլֆրիդա Մելիքյանի Էրգիրն ու Երկիրը
• Կենաց ծառի այգեպանը
• Ողբերգազավեշտ
• Ազգային կապիտալը պետականության անկյունաքար
• Հովվերգական դավադրություն (բացահայտված է ՔՊ-ի հինգերորդ շարասյունը)
• Ֆուտուրիզմից ռեալիզմ («պետականամետ» քրոնիկոն)
• Ողբերգազավեշտ՝ պետականակերտման նվագակցությամբ
• Մշակութային ճակատը երկրի փրկօղակ
• Ռազմաքաղաքական ուխտագնացություն դեպի Վաղարշապատ
• Եվ կրկին կիսալուսին յաթաղանն արյուն է վիթում
• Երկրի կանաչ դեսպանը
• Որդան կարմիր երկիրի երկունքը․ դար XX (էսսե)
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• «Կերպարվեստի Արարատ երկրում»
• Հայաստանը` Կերպարվեստի Արարատ երկիր (հռչակագիր)
• Անատոլի Ավետյանի Վանաձորը, երկիրն ու աշխարհը
• Ակսել Բակունցի հանճարն ուղենիշ է ինձ համար. Արամ Մաշուրյան
• «Սորոսի արտաքսումը»
• «Մի թողեք ճայերը ծիծաղեն» կամ՝ Մուշեղիչին վայել տոն

Մեկնաբանություններ